Yemek Savaşlarında Ateşkes: 1.gün

Bula bula buldugum resme bak, hiç bebek yediren baba olur mu, şahsen ben görmedim :/

Oğlumun tekrar iştahının azalması ve TV karşısında türlü türlü şaklabanlıklar yaparak yemek yedirme iyice moralimi düşürmeye hatta benimde iştahımı kaybetmeme sebep olmaya başladı. Zorla yemek yemenin artık onu da beni de üzdüğünü aramızdaki iletişimi olumsuz etkilediğini farketmemle artık kendime bir dur demenin zamanının geldiğini anladım.
Bu zor olacaktı çünkü hem o artık bebek değil, 2 yaş sendromuna oldukça yakın bi dönemde, ne yapsam ağzımla kuş tutsam yaranamıyorum, hemde onun zayıf olduğu düşüncesi, hep daha fazla yemesini isteme dürtüsü içimde beni yiyip bitiriyor.
Oysaki Kilo olarak persentil değeri %50 lik değer civarında, ki sağlık ocağı da normal olduğunu söyledi, ama yok ben üstünü değiştirirken kaburgalarını görüyorum ya kendime dert ediyorum yine de. E tabi bi de çevreden Aaa zayıflamış sanki nidalarını da duyunca daha da celalleniyorum. Oysa ki okan bugüne kadar bu Son hastalığı dışında hiç Kilo vermedi boyuna gidiyo yavrumun.
Velhasıl özellikle ilerki yaşlarda yani istemediği zaman yemiycem işteeee diye nara atabileceği dönemlerde yemek yemenin onda olumsuz anılar hatırlatması ve onun yemekten iyice soğuması ihtimalin karşı dün akşam itibariyle kendi kendime karar almış ve zorla yemek yedirmekten vazgeçmiş bulunmaktayım. Hadi gazamız mübarek olsun.
Aylar önce çocuğum yemek yemiyor adlı kitabı okumuş çok mantıklı bulmuş ama bi türlü o dürtülerim yüzünden yedirmekten vazgeçememiştim. 3 ayda ne değişti. Baştan beri oynata oynata yemek yedirdigim Bebe bu son hastalıktan sonra ayıla bayıla yediği omleti bile ağzında iki çevirip tükürmeye başladı :( katı gıdaya gectigimizden beri böyle bi sorun yaşamamıştık. Oğluşum o yemeği istemiyor ise tükürmek ağzında tutmak gibi şeyler yapmazdı, istemiyorsa hiç açmaz ağzını almazdı o lokmayı. Üstelik şimdi mama Sandalyesinden kurtulmaya da başladı. Yani gönlü olmadan yemek yedirmek artık tam bir işkenceye döndü. Tabi bu arada benim yıpranan sinirlerimi saymıyorum. Keşke yese de sinirden kendime etsem, ama hem yemiyo hem de geriliyoruz yok yere..
Sonuç olarak zaten yediği bikaç çeşit bişey var  onları doğru düzgün yesin bari diye bu sabah start verdim yemek eğitimine.
Öncelikle mama sandalyesinin tepsisinden kurtulduk. Sandalyeyi alçaltıp yanaştırdım bizim masaya artık adam gibi oturmayı öğrensin. Sonra tabağına yumurtasını peynirini helvasını koydum, verdim eline kaşığı çatalı, (yemek yemeği sevmediği için hep kendim yedirdim sıpayı, arada kaşık versemde hevessiz oldu hep bende üstelemedim) kahvaltı günün En aç saati olduğu için olsa gerek çatalla peyniri tırtıkladı, biraz ondan, 2 lokma omlet, 3 lokma tahin helvası yedi, 2 lokma da ekmek attım ağzına, bi yandan o bi yandan ben ancak bu kadar yedi. Biberon olsaydı galonla süt içerdi ama artık bardağa alışsın diye bardakla verdim 30cc ancak içmiştir. Bu bardak işini sevemedi gitti. Sonra baktım sandalyeden kalkıyor, ye diye zorlamadan dedim doydun sen  diye indirdim masadan, Sandalyeye çıkıp oynamak istese de indirdim tekrar ki yemek saati ile oyunu karıştırmasın. Öğle saati hiç parlak değildi, kıymalı kabak yemeğini istemedi Eşşek, kıymaları ağzından tükürdü :S patates püresinden de 4 tatlı kaşığı yedi bıraktı yine zorlamadım. Öğle uykusundan sonra atladığı öğle öğünü yerine sevdiği bişi vereyim dedim ve muz dilimledim. Biraz çatalla biraz elle hevesle yedi, zaten de açtı :)  bardaktaki sütü yine bikaç yudum içti sadece, bi Bebe bisküvisi kemirdi. Muzun son bikaç diliminde yine Sandalyeye tırmanmaya başladı, indirdim tamam doydun sen diye, indirince ağladı, oturttum belki yemeye devam eder diye ama yok işi gücü oyun, yine indirdim ve bitti muz annecim dedim yine ağladı ama kucağıma alıp mutfaktan çıktım ve sakinleştirdim. Çok daha üstelemedi :) bu yaklaşımımda umarım doğru davranıyorumdur. Tracy Hogg kitabını tekrar gözden geçirdim ve çocuğa 2 kez şans verin tekrar oturtun yemiyorsa yemeği sonlandırın diyordu.
Akşam öğünü daha sakin geçti. Hem ben artık durumu kavramıştım hemde Okanın yemeğe azcık bile ilgi göstermesi beni motive etmişti. Yoğurdu kaşıklamak istedi biraz döke saça da olsa becerdi ağzını bulmayı :)  desenize bunu 10 aylık Bebe bile yapıyo, İtiraf ediyorum bu benim yetersizliğim sonucu gecikti. Ama şunu da kabul edelim ki bakıcı anane babane üçgeninde çocuğa kendi kendine yemek yedirme biraz sekteye uğruyor. Neyse işte akşam yemeğinde o yoğurtla uğraşırken benim aradan brokoli çorbası vermemi geri çevirmedi şükür ki. Küçük bi kase çorba yedikten sonra onu yemeyeceğini düşünerek hazırladığım küp papates kızartmasını çıkardım piyasaya, az yağda kavurduğum için çok sakıncalı olduğunu düşünmüyorum açıkçası. Ondanda parmaklaya parmaklaya yedi. O patatese yumulurken ben yoğurdun kalanını verdim yandan yandan :) az az yedi ama keyifliydi yedi. O da bende rahattık. Patatesi bitmeye yakın yine sandalyeden kalktı 2.kez tekrarladığı zaman yemeği sonlandırdım.  Zaten yediği beni az çok tatmin etmişti. Gece Sütünü de biberonda içti. Böylece ilk günü tamamlamış olduk. Umarım ben sakinliğimi o da hevesini korur.

Sonuç olarak belki yine az yedi ama o da bende birbirimizi üzmedigimiz için daha mutlu olduk. İnşallah hep keyifle yemek yer oğluşum, yedikleri yarar ona da bu kararım yüzünden kilo kaybetmez :)